علی بیدار - سینما، ادبیات، مطالعات فرهنگی و ...

امروز: دوشنبه 04 تیر 2

عرب نیا بعد از «مختار»، «چ» شد

Fariborz Arabnia

فریبرز عرب نیا نقش شهید چمران را در فیلم «چ» بازی می کند.

فریبرز عرب نیا به عنوان بازیگر نقش شهید چمران در فیلم سینمایی «چ» به کارگردانی ابراهیم حاتمی کیا انتخاب شد.

مریلا زارعی و اسماعیل سلطانیان از دیگر بازیگرانی هستند که حضور آن ها در این فیلم سینمایی قطعی شده است. «چ» نیمه اول تیرماه کلید خواهد خورد.

مصطفی چمران (1311 - 31 خرداد 1360) با نام کامل مصطفی چمران ساوجی از فعالین سیاسی قبل از انقلاب در آمریکا، فعال نظامی در لبنان، معاون نخست‌وزیر در امور انقلاب دولت موقت، وزیر دفاع جمهوری اسلامی ایران، نماینده مردم تهران در اولین مجلس شورای اسلامی، نماینده امام خمینی در شورای عالی دفاع و از فرماندهان جنگ‌های نامنظم بود که در تاریخ 31 خرداد 1360 هنگام معرفی و توجیه فرمانده جدید محور دهلاویه به جای «ایرج رستمی»، در خط مقدم نبرد، بر اثر اصابت ترکش خمپاره 60 دشمن از ناحیه سر زخمی و به شهادت رسید.

فیلم سینمایی «چ» دو روز و دو شب از زندگی شهید چمران را به تصویر خواهد کشید. این دو روز از بیست و پنجم و بیست و هفتم مرداد ماه 1358 را نمایش خواهد داد.

تهیه کنندگی این فیلم با حمایت بنیاد سینمایی فارابی و تهیه کنندگی مهدی کریمی ساخته خواهد شد.

نوشته شده توسط علی بیدار در سه شنبه 91/3/23 و ساعت 1:9 عصر | نظرات دیگران()

Military Moms Breastfeeding in Uniform Stir Controversy

At a time when breastfeeding in public is already controversial, pictures of two military moms doing so while wearing their uniforms is sparking outrage.

The photo is part of a local breastfeeding awareness campaign by Mom2Mom of Fairchild Air Force Base, a support group launched in January by Crystal Scott, a military spouse and mother of three. Among the intimate close-ups of smiling young mothers cuddling their adorable babies, the images of the two airmen stand out.

Terran Echegoyen-McCabe, a member of the Air National Guard who was photographed in uniform nursing her 10-month-old twin daughters, says that she"s surprised by the reaction to the photos.

"I have breastfed in our lobby, in my car, in the park ... and I pump, usually in the locker room," she told the "Today" show, adding that she usually nurses her babies while on her lunch break during drill weekends. "I"m proud to be wearing a uniform while breast-feeding. I"m proud of the photo and I hope it encourages other women to know they can breastfeed whether they"re active duty, guard or civilian."

All of the women in the photos volunteered to appear in the awareness campaign, and Echegoyen-McCabe is featured -- wearing civilian clothing -- in a few of the other candid shots. None of the photos are posed; the women are simply feeding their babies the way they usually do. But even though some of the other photographs are just as revealing, only the ones of Echegoyen-McCabe and her friend Christina Luna in uniform have been criticized.

"The Air Force has never endorsed these photos," the photographer, Brynja Sigurdardottir points out on her website, where she posted several other photos from the Mom2Mom campaign. "These women just happen to be in the Air Force, in their uniform, breastfeeding their babies."

When it comes to talking about breastfeeding in public, comparing it to other bodily functions -- and even sex -- is common, in spite of the fact that breastfeeding is legal and protected while defecating or having sex in public is not. But the fact that two of the moms are shown breastfeeding in public while wearing military uniforms makes the entire controversy more complicated. The Army, for example, didn"t even come up with a combat uniform for women until 2010, so accepting the idea of a uniformed soldier breastfeeding a baby may be especially jarring. And the uniforms themselves come with their own sets of rules.

According to Military Spouse Central, public displays of affection -- even something as innocuous as holding hands -- are not allowed while wearing a military uniform. Also forbidden while in uniform: eating, drinking, or talking on a cell phone while walking, carrying an umbrella that"s not black, and (in some cases) smoking or even chewing gum. While there is no policy that addresses breastfeeding in uniform, Air Force spokesperson Captain Rose Richeson told MSNBC: "Airmen should be mindful of their dress and appearance and present a professional image at all times while in uniform." Military moms who are still breastfeeding are encouraged to pump and bottle-feed their babies while they"re in uniform.

Scott suggests that the issue might have less to do with the uniform and more to do with our own internal conflicts. "I think a lot of people think that you can"t be a mom and be a soldier," she says. "This is not something that"s out of norm for them. They breastfeed in uniform all the time -- it"s just not something that"s usually captured on film."

source:http://shine.yahoo.com/parenting/military-moms-breastfeeding-uniform-stir-controversey-214500503.html

نوشته شده توسط علی بیدار در پنج شنبه 91/3/11 و ساعت 10:57 صبح | نظرات دیگران()

مشتی خر

گـاویسـت در آسـمـان و نـامـش پـروین××××××یــک گــاو دگــر نــهــفــتــه در زیــر زمــیـن

چــشـم خـردت بــاز کـن از روی یـقـیـن××××××زیــر و زبــر دو گــاو مــشــتــی خــر بــیــن

خیام

نوشته شده توسط علی بیدار در چهارشنبه 91/3/10 و ساعت 2:26 عصر | نظرات دیگران()

برندگان نخل طلای شصت و چهار دوره پیشین جشنواره کن

برندگان نخل طلای شصت و چهار دوره پیشین جشنواره کن

همزمان با فاصله یک روز مانده به آغاز شصت و پنجمین دوره جشنواره فیلم کن، آثار سینمایی مطرحی که توانسته‌اند در ادوار گذشته جایزه نخل طلایی بهترین فیلم را دریافت کنند معرفی می شوند.

به گزارش خبرنگار خبرگزاری سینمای ایران، همزمان با فاصله یک روز مانده به آغاز شصت و پنجمین دوره جشنواره فیلم کن، فهرست اسامی آثار سینمایی مطرحی که توانسته اند در ادوار گذشته این جشنواره فرانسوی، جایزه نخل طلایی بهترین فیلم این جشنواره فرانسوی را دریافت کنند به شرح زیر است:

«اتحاد آرام» (Union Pacific) به کارگردانی سسیل بی دمیل از ایالات متحده آمریکا، سال 1939.

«ملاقات مختصر» (Brief Encounter) به کارگردانی دیوید لین از انگلستان، سال 1946 / «آتش گلوله» (Cross Fire) به کارگردانی ادوارد دیمیتریک از ایالات متحده آمریکا، سال 1947/ «مرد سوم» (The Third Man) به کارگردانی کارول رید از انگلستان، سال 1949 میلادی.

«معجزه در میلان» (Miracolo a Milano) به کارگردانی ویتوریو دسیکا از ایتالیا و «فروکن جولی» (Froken Julie) به کارگردانی الف سجوبرگ از سوئد، سال 1951/ «داستان غم انگیز اوتللو: لنگرگاه ونیز» (The Tragesy of Othello: The Moor of Venice) به کارگردانی اورسون ولز از ایالات متحده آمریکا و «دو سولدی دی اسپرانزا» (Due Soldi di speranza) به کارگردانی رناتو کاستلانی از ایتالیا، سال 1952/ «لو سولار دو لپور» (Le Salaire de la peur) به کارگردانی هنری جورج گلوزوت از فرانسه، سال 1953/ «ژیگوکومون» (Jigokumon) به کارگردانی تنوسوک کینوگاسا از ژاپن، سال 1954/ «مارتی» (Marty) به کارگردانی دلبرت وان از ایالات متحده آمریکا، سال 1955/ «جهان خاموش» (Le Monde du silence) به کارگردانی ژک یس کاستو و لوییس میل از ایتالیا، سال 1956/ «تشویق دوستانه» (Friendly Persuasion) به کارگردانی ویلیام وایلر از ایالات متحده آمریکا، سال 1957/ «لتیات ژوراولی» (Letyat Zhuravli) به کارگردانی میخائیل کالاتوزوف از شوروی سابق، سال 1958/ «اورفئو سیاه پوست» (Orfeu Negro) به کارگردانی مارسل کاموس از برزیل، سال 1959 میلادی.

«زندگی شیرین» (La dolce Vita) به کارگردانی فدریکو فلینی از ایتالیا، سال 1960/ «ویریدیانا» (Viridiana) به کارگردانی لوییس بانوئل از اسپانیا و «اون آسی لانگ ابسنس» (Une aussi Longue absence) به کارگردانی هنری کولپا از فرانسه، سال 1961/ «او پاگادور دو پرومساس» (O Pagador de Promessas) به کارگردانی آنسلمو دوارته از برزیل، سال 1962/ «ایل گاتوپاردو» (Il gattopardo) به کارگردانی لوچینو ویسکونتی از ایتالیا، سال 1963/ «چتر شربورگ» (The Umbrellas of Cherbourg) به کارگردانی ژک دمی از فرانسه، سال 1964/ «حقه و چگونگی رسیدن به آن» (The Knack and How to Get It) به کارگردانی ریچارد لستر از انگلستان، سال 1965/ «یک مرد و یک زن» (A Man and A Woman) به کارگردانی کلود لوچ از فرانسه و «سیگنور و سیگنوری» (Signore & signori) به کارگردانی پیترو گرمی از ایتایا، سال 1966/ «انفجار» (Blow Up) به کارگردانی مایکل آنجلو آنتونیونی از ایتالیا، سال 1967/ «اگر» (If) به کارگردانی لیندسی اندرسون از انگلستان، سال 1969 میلادی.

«خمیر» (Mash) به کارگردانی رابرت آلتمن از ایالات متحده آمریکا، سال 1970/ «رفتن به میان» (The Go-Between) به کارگردانی جوزف لوسی از انگلستان، سال 1971/ «ایل کاسو ماتی» (Il Caso Mattei) به کارگردانی فرانسیسکو روسی از ایتالیا، و «کلاس اوپرا در پارادیزو» (La classe operaia va in paradise) به کارگردانی الیو پتری از ایتالیا، سال 1972/ «مترسک» (Scarecrow) به کارگردانی جری شاتزبرگ از ایالات متحده آمریکا و «مزدور» (The Hireling) به کارگردانی آلان بریجز از انگلستان، سال 1973/ «مکالمه» (The Conversation) به کارگردانی فرانسیس فورد کاپولا از ایالت متحده آمریکا، سال 1974/ «کرونیک دزانیز دبریس» (Chronique des annees de braise) به کارگردانی محمر لخدار هامینا از الجزیره، سال 1975/ «راننده تاکسی» (Taxi Driver) به کارگردانی مارتین اسکورسیزی، سال 1976/ «پدر پیر» (Padre Padrone) به کارگردانی پائولو تاویانی و ویتوریو تاویانی از ایتالیا، سال 1977/ «درخت وودن کلاگز» (The Tree of Woodenclogs) به کارگردانی ارمانو اولمی از ایتالیا، سال 1978/ «اینک آخرلازمان» (Apocalypse Now) به کارگردانی فرانسیس فورد کاپولا از ایالات متحده آمریکا و «ده درام» (The Ten Drum) به کارگردانی ولکر اشلوندورف از آلمان غربی، سال 1979 میلادی.

«کاگموشا» (Kagemusha) به کارگردانی آکیرا کوروساوا از ژاپن و «تمام آن جاز» (All That Jazz) به کارگردانی باب فاس از ایالات متحده آمریکا، سال 1980/ «مردی از جنس آهن» (Man of Iron) به کارگردانی آندره واید از لهستان، سال 1981/ «مفقود» (Missing) به کارگردانی کاستا گاوراس از ایالات متحده آمریکا و «راه» (Yol) به کارگردانی شزیف گورن و ییلماز گونی از ترکیه، سال 1982/ «تصنیف نارایاما» (La Ballade de Naryama) به کارگردانی شوهی ایمامورا از ژاپن، سال 1983/ «پاریس، تگزاس» (Paris, Texas) به کارگردانی ویم وندرز از آلمان غربی، سال 1984/ «زمانی که پدر برای کار دور از خانه بود» (When Father Was away on Business) به کارگردانی امر کاستاریکا از یوگوسلاوی، سال 1985/ «عملیات» (The Mission) به کارگردانی رولند جوف از انگلستان، سال 1986/ «زیر خورشید ساتن» (Under the Sun of Satan) به کارگردانی موریس پیالات از فرانسه، سال 1987/ «پله فتح» (Pelle the Conqueror) به کارگردانی بیلی آگوست از سوئد، ساخت 1988/ «دروغ و نوار ویدئو» (Liea and Videotape) به کارگردانی استیون سودربرگ از ایالت متحده آمریکا، سال 1989 میلادی.

«وحشی بالفطره» (Wild at Heart) به کارگردانی دیوید لینچ از ایالات متحده آمریکا، سال 1990/ «بارتون فینک» (Barton Fink) به کارگردانی جول کوئن از ایالات متحده آمریکا، سال 1991/ «دن گودا ویلجان» (Den goda viljan) به کارگردانی بیلی آگوست از سوئد، سال 1992/ «پیانو» (The Piano) به کارگردانی جین کمپیون از استرالیا و «بدرود همسرم» (Farewell My Concubine) به کارگردانی کیگ چن از چین، سال 1993/ «پالپ فیکشن» (Pulp Fiction) به کارگردانی کوانتین تارانتینو از ایالات متحده آمریکا، سال 1994/ «زیرزمین» (Underground) به کارگردانی امیر کاستاریکا، از یوگوسلاوی، سال 1995/ «رازها و دروغ ها» (Secrets and Lies) به کارگردانی مایک لی از انگلستان، سال 1996/ «طعم گیلاس» به کارگردانی عباس کیارستمی از ایران و «مارماهی» (The Eel) به کارگردانی شوهی ایمامورا از ژاپن، سال 1997/ «جاودانگی و یک روز» (Eternity and A Day) به کارگردانی تئودوروس آنگلوپولوس از یونان، سال 1998/ «روستا» (Rosetta) به کارگردانی ژان پیر داردنه و لوک داردنه از فرانسه، سال 1999میلادی.
«رقصنده در تاریکی» (Dancer in the Dark) به کارگردانی لارس فن تریر از دانمارک، سال 2000/ «آن برخی چیزهای واقعی را لمس می کند» (It Touches On Something Real) به کارگردانی نانی مورتی از ایتالیا، سال 2001/ «پیانیست» (The Pianist) به کارگردانی رومن پولانسکی از فرانسه، سال 2002/ «فیل» (Elephant) به کارگردانی گاس فن سانت از ایالات متحده آمریکا، سال 2003/ «فارنهایت 11/9» (Fahrenheit 9/11) به کارگردانی مایکل مور از ایالت متحده آمریکا، سال 2004/ «بچه» (The Child) به کارگردانی ژان پیر داردنه و لوک داردنه از فرانسه، سال 2005/ «بادی که بارلی را لرزاند» (The Wind That Shakes the Barley) به کارگردانی کن لوچ از ایرلند، سال 2006/ «4 ماه، 3 هفته و 2 روز» (4 Months, 3 Weeks and 2 Days) به کارگردانی کریستین مونگیو از رمانی، سال 2007/ «کلاس» (The Class) به کارگردانی لورنت کانتت از فرانسه، سال 2008/ «روبان سفید» (The White Ribbon) به کارگردانی میشائیل هنانک از آلمان، سال 2009 میلادیو

«عمو بونمی که می تواند خاطرات گذشته اش را به یاد آورد» (Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives) به کارگردانی آپیچاتپانگ ویراستاکول از تایلند، سال 2010/ «درخت زندگی» (Tree of Life) به کارگردانی ترنس مالیک از ایالات متحده آمریکا، سال 2011 میلادی.